سفر یک روزه به باغ های زیبای آهار

ییلاق های اطراف تهران یکی از مقاصد مناسب برای سفرهای یک روزه هستند. اطراف پایتخت پر است از روستاهای زیبایی که قرن هاست با سخاوت جان می بخشند. با ما همراه شوید تا در این سفرنامه ی یک روزه با هم به روستای آهار برویم.

چگونه به آهار برویم؟

از تهران تا آهار کمتر از دو ساعت راه است و نیازی نیست که صبح خیلی زود از خواب بیدار شویم. حتی اگر مانند ما از غرب تهران راه بیافتید. ما هم ساعت 9 صبح از غرب تهران خودمان را به اتوبان صدر رساندیم. بعد از گذشتن از باغ پرندگان تهران، به یک خروجی رسیدیم که جاده لواسان و لشگرک را نشان می داد. وارد جاده شدیم و مسیرمان را تا دوراهی لواسان – فشم ادامه دادیم و بعد به سمت فشم رفتیم. از کنار باع ها و رستوران های مختلفی گذشتیم تا به یک دوراهی دیگر رسیدیم. یک جاده به سمت شمشک و دیزین می رفت و در آخر هم از جاده چالوس سر در می آورد و از جاده کناری راه باریکی بود که تابلوی سبز رنگی داشت و روستاهای ایگل، آهار و شکرآب را نشان می داد. بعد از آن به سمت راهی که تابلوی دوم نشان می داد پیچیدیم. حدود یک ربع جاده زیبایی را با ماشین گذراندیم و در انتهای جاده به روستای زیبای آهار رسیدیم. با اتوبوس هم می توانید به آهار بیایید.

روستای آهار

آرامش اولین چیزی است که بر روستا حاکمیت می کند. بعد از آنکه کمی در آهار قدم زدیم جایی را برای نشستن انتخاب کردیم و زیرانداز انداختیم و نشستیم. بعد از کمی خوردن خوراکی هایمان راه افتادیم و از کوچه های سنگفرش شده ی و باریک روستا گذشتیم. چندین تکیه قدیمی در آنجا بود که آنها را دیدیم. در جلوی یکی از خانه های روستا آبخوری زیبا ساخته شده بود از آن آب خوردیم. کوچه باغ های زیبایی را گذراندیم که دو طرف آنها درختان گیلات و سیب بودند. در بیشتر کوچه باغ ها جوی آبی عبور می کرد. اهالی روستا با چهارپایانی که نخ ها و زنگوله های رنگی آویزانشان بود نیز از این کوچه ها عبور می کردند. در انتهای روستا رودخانه ای به نام شکرآب روان بود که در آن آبی زلال و تمیز روان بود. این رودخانه از کوه های نزدیک سرچشمه می گیرد و بعد از پیمودن 15 کیلومتر به رودخانه ی جاجرود می ریزد.

زیارت در امامزاده

در امتداد رودخانه که جلو رفتیم به امامزاده ای رسیدیم که محلی امن و آرام برای کوهنوردان و گردشگران بود. برای رفتن به امامزاده باید کوهی کوچک با جاده های پیچ در پیچ را بگذرانیم. محلی ها در تمام مسیر ما را به خوبی راهنمایی می کردند. در کنار امامزاده بوی خوش غذاهای محلی و تازه، نان های تنوری و چای آتشین به مشاممان می خورد.

سوغاتی آهار

از دستفروشان محلی که با لباسهای رنگین در کنار مسیر نشسته بودند مقداری لواشک، برگه، سماق کوهی، سبزی کوهی خشک، گلابی و گیلاس های مربوط به همان باغ ها را خریدیم.